Nieuws

Het Apollo complot: landing op de maan een hoax of niet?

Geplaatst op 13-09-2009 om 13u12 door Bert Carrein - 40963 keer gelezen
Nieuws

Het Apollo-project was een programma uitgevoerd door de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA, oftewel de National Aeronautics and Space Administration, dat tot doel had bemande vluchten naar de Maan uit te voeren. Het programma ging van start toen president John F. Kennedy op 25 mei 1961 aankondigde dat er voor het einde van het decennium een mens voet zou moeten zetten op onze natuurlijke begeleider.

astronomie sterrenkunde ruimtevaart nieuwsIn totaal waren er elf bemande vluchten gaande van Apollo 7 tot en met Apollo 17. De nochtans voorziene vluchten van Apollo 18 tot en met Apollo 23 werden helaas wegbezuinigd. Dit kwam vooral omdat de publieke interesse, na de landing van de eerste mens, gestaag bleef dalen en men zich ook openlijk afvroeg wat de wetenschappelijke waarde was van dit peperdure project. Maar klopt dit wel allemaal, en zijn we wel écht op de Maan geweest?

Volgens deze beruchte en vooral hardnekkige complottheorie, die reeds ten tijde van het eigenlijke programma aanhangers had, zouden er nooit mensen op de Maan geland zijn en is alles door de Amerikaanse regering in scene gezet. Aanhangers van deze complottheorie voeren een aantal argumenten aan waaronder vreemde schaduwen, sterren op de foto's vanop de Maan en de wapperende Amerikaanse vlag. Hun grootste argument blijkt echter het ongeloof te zijn in de technische kennis om een mens naar de Maan te brengen, en terug. En gezien we sinds de afgelopen veertig jaar niet meer op de Maan zijn geweest blijken steeds meer mensen zich gelijkaardige vragen te stellen. Kortom, laten we even de meest voorkomende 'claims' onder de loep nemen...

Fotografische bewijzen

Eerst en vooral willen we erop wijzen dat de meest gebruikte camera op de Maan de Hasselblad 500EL met Zeiss Planar f-2.8/80 lens was die speciaal voorzien was van een zogenaamde Reseau plaat waarop op gelijke afstand een reeds zwarte kruisen werden gegraveerd. Doel hiervan was om zo beter afstanden op de foto's te kunnen schatten.

astronomie sterrenkunde ruimtevaart nieuwsOp sommige foto's, genomen vanaf het oppervlak van de Maan, lijkt het dat sommige van die zwarte kruisen volledig of deels achter een gefotografeerd object te liggen (zie foto). Men impliceert hierbij dat het gemanipuleerde foto's zouden zijn. Een degelijke verklaring is dat een dunne zwarte lijn, zoals van een kruisdraad, die tegen een helder witte achtergrond gefotografeerd wordt, zorgt voor een verzadiging van de filmemulsie waardoor de dunne zwarte lijn wegvalt op het negatief.

Ook vindt men dat de kwaliteit van de foto's eerder onwaarschijnlijk hoog. Men moet echter weten dat de NASA, strikt uit publicitaire redenen, alleen de allerbeste foto's aan de pers voorstelde die op hun beurt hiervan een selectie maakte. Daarenboven is het zo dat in elk fototoestel voldoende 70mm film zat om tussen de 200 a 250 foto's te kunnen maken. En da's heel wat meer dan in de traditionele analoge camera's hier op Aarde. Daarenboven zitten er in het NASA archief letterlijk vele duizenden foto's die onscherp zijn of verkeerd zijn belicht. Diverse voorbeelden hiervan kan men terugvinden op de 'Apollo Lunar Surface Journal' website van de NASA.

Een andere beschuldiging is dat er op geen enkele foto sterren te zien zijn en dat er ook tijdens geen enkele conversatie sterren aan bod komen terwijl men acht, buiten de atmosfeer van de Aarde, een veel duidelijker beeld te moeten hebben van het heelal. Anderzijds staan er ook geen sterren op foto's van de MIR, het ISS of de vele Space Shuttle vluchten. Dit komt omdat dit soort foto's bijna altijd met een zeer korte sluitertijd worden genomen zodoende er geen overbelichting ontstaat. Het veel zwakkere licht van de sterrenhemel komt zo niet op de foto te staan. Men kan dit zelf proefondervindelijk vaststellen door een foto van de nachtelijke hemel te nemen met een sluitertijd die geschikt is voor tijdens de dag. En het is beslist niet omdat de astronauten aan boord van de Apollo missies niet spraken over de sterren, dat ze er geen gezien hebben. Integendeel. Tijdens de reis naar de Maan gebruikten de astronauten diverse sterren om zich te navigeren. Dat kan men oa mooi zien in de Apollo 13 film.

Op sommige foto's lijkt de kleur van de schaduwvlakken en de richting vaak verkeerd. Dit zou volgens de critici komen doordat alles in een studio zou zijn opgenomen met meerdere lichtbronnen waardoor diverse objecten vaak afwijkende schaduwen laten zien. En ze hebben in feite gelijk. Er zijn, zeker wat de kleur van de schaduwvlakken betreft, redenen om aan te nemen dat er verschillende lichtbronnen gezorgd hebben voor dit effect. Logisch ook, want men blijkt te vergeten dat niet alleen de Zon als enige zorgt voor licht of zelfs tegenlicht op de Maan. Ook de Aarde weerkaast een flink deel van het opgevangen licht dat ongehinderd op de Maan terecht komt doordat deze niet over een atmosfeer beschikt. Ook de Maan zelf weerkaatst heel wat licht waardoor bepaalde schaduwvlakken niet geheel zwart overkomen. Daarnaast is het maanoppervlak niet alleen meer gebogen dan de Aarde wegens z'n veel kleinere omvang maar is deze ook bezaaid met kraters waardoor men een vertekend beeld krijgt van wat nu wel of niet vlak blijkt te zijn. Ook het perspectief als de lenshoek van de camera hebben een invloed op de uiteindelijke foto waardoor schaduwen niet steeds parallel lopen op alle foto's.

Op verschillende foto's lijken er identieke achtergronden voor te komen wat zou kunnen wijzen op het hergebruik van studio materiaal. In de praktijk noemen we dit echter het parallax effect. En men dient hierbij vooral rekening te houden dat de Maan geen atmosfeer bezit waardoor verafgelegen objecten vaak ongewoon helder en aldus minder veraf schijnen te staan dan werkelijk het geval is. Zo zijn op heel wat foto's de nabijgelegen heuvels eigenlijk verafgelegen bergen gelegen tussen tien tot twintig kilometer afstand tot de camera. Bij deze afstanden zijn veranderende achtergronden slechts subtiel merkbaar.

astronomie sterrenkunde ruimtevaart nieuws
De schaduwen van de maanlander liggen duidelijk in een andere richting dan de stenen op de voorgrond. Dit komt vooral door het golvende landschap, en niet wegens een beeldbewerking.

Naast de verdachte zaken die op de foto's te zien zouden zijn, is er ook twijfel ontstaan aan de Apollo-maanlandingen door de hoeveelheid foto's die genomen zijn tijdens de EVA's, de tijd dat de astronauten op de maan buiten de maanlandingsmodule waren. Wanneer het totale aantal officiële foto's genomen tijdens de EVA's van alle Apollo-missies gedeeld wordt door de totale hoeveelheid tijd die deze EVA's in beslag namen, komt men uit op een gemiddelde van 1,19 foto's per minuut dat de astronauten op de maan waren. Dat komt neer op één foto per 50 seconden. Daarbij moet men dan ook nog bedenken dat in deze berekening geen rekening is gehouden met alle andere activiteiten van de astronauten op de maan, zoals onderzoek, inspectie, wandelingen en het salueren van de vlag.

Wanneer men dat wel doet zou men voor Apollo 11 uitkomen op ongeveer één foto per 15 seconden. Dit is des te opmerkelijker omdat veel locaties waarop de foto's genomen zijn ver van elkaar verwijderd liggen en een behoorlijke reistijd in beslag zouden nemen, zeker in een ruimtepak dat de astronauten in hun bewegingsvrijheid belemmerde. Bovendien hadden de camera's van de astronauten geen zoeker, noch beschikten zij over automatische belichting, iets wat het nemen van goede foto's aanzienlijk vertraagt. Toegegeven, daar heeft men wel ergens een punt. Alhoewel men ook niet mag vergeten dat de astronauten op Aard een zeer degelijke opleiding fotografie hebben genoten en letterlijk vele duizenden proeffoto's hebben genomen. Daarenboven bleven de camera instellingen, eens nagezien, gedurende de gehele missie gelijk staan en werden er geen sluitertijden en diafragma's meer aangepast en hoefde men slechts alleen de sluiter openen. Zo kon men vele honderden foto's nemen. Daarenboven werden heel wat foto's in stereoscopische paren genomen waardoor het aantal nog een toe nam.

Straling en hitte

Men beweert dat de astronauten de reis door de Van Allen gordels, twee stralingsgordels rondom de Aarde waarvan de eerste zich bevindt op een hoogte tussen 2.000 en 5.000 kilometer en vooral bestaat uit protonen en een tweede op een hoogte van ongeveer 16.000 en vooral bestaat uit elektronen, samen met de kosmische straling niet zouden overleven. Men vergeet echter dat de afstand tussen de Aarde en de Maan iets meer dan tien maal zo groot is als die van de Aarde tot de Van Allen gordels en de totale duur door deze gordels niet eens langer duurde dan een klein half uur. Daarnaast werd de afgelegde route zodanig gekozen dat de astronauten aan een zo gering mogelijke stralingsdosis werden blootgesteld. Meer nog. James Van Allen, naar waar deze stralingsgordels zijn vernoemd, heeft persoonlijk deze 'claims' ontzenuwd. Ook droegen de astronauten tijdens hun reis naar de Maan een dosismeter die de totaal opgelopen straling aantoonde. Deze oversteeg zelfs niet deze van één röntgenfoto van ongeveer één milligray. Net deze straling is overigens een bewijs dat men daadwerkelijk naar de Maan heeft gereisd. Daarenboven kregen bijna alle astronauten die naar de Maan zijn gereisd vroegtijdig te maken cataract wat een oorzaak zou zijn van de kosmische straling.

Een wat mij betreft zeer doordachte opmerking is dat filmemulsie een neveleffect zou moeten vertonen door het cumulatieve effect van de ioniserende straling. Wie echter goed z'n huiswerk gemaakt heeft weet echter dat alle films in metalen koffers werden bewaard net om dit effect tegen te gaan. Ook zou de temperatuur op het maanoppervlak overdag zo hoog oplopen dat de filmemulsie zou smelten. Echter door het ontbreken van een atmosfeer is er geen efficiënte thermodynamische koppeling tussen het maanoppervlak en voorwerpen die er niet in direct contact mee zijn. Kortom, enkel straling kan zorgen voor warmteoverdracht. En door gebruik te maken van geschikte optische 'coatings' kon de temperatuur binnenin de camera's zo onder controle worden gehouden.

De radiografische vertraging

Bij een afstand van ongeveer 400.000 kilometer zouden radiogolven meer dan anderhalve seconden onderweg moeten zijn tussen de Maan en de Aarde. Deze vertraging zou dan ook hoorbaar moeten zijn op de geluidsopnames.

Wel, het idee is correct. In de meeste documentaires worden deze pauze's echter weggeknipt. Op de originele banden staan deze pauze's daadwerkelijk. Een mooi voorbeeld is wanneer men halverwege tussen de Aarde en de Maan, tijdens een live uitzending, vraagt om de Aarde die rechtsboven het beeld stond centraal te plaatsen. Na twee seconden kwam er reactie op het nieuwe beeld waarna men vanuit Houston vroeg te stoppen met als gevolg van de vertraging het beeld verder schoof tot de Aarde links onder het scherm stond in plaats van in het midden.

Terwijl het Parkes Observatorium de beste signaalontvangst zou moeten hebben waren de live beelden voor dit continent afkomstig uit Amerika. Net zoals voor de rest van de wereld. Dit klopt, omdat de signalen verzonden vanaf de Maan gebruik maakten van het Slow Scan principe en eerst moesten gevonverteerd worden vooralleer deze bruikbaar waren voor televisie uitzendingen.

Mechanische en chemische problemen

Vele menen dat de stuwmotoren van de maanlanders kraters zouden moeten achtergelaten hebben op het zeer zachte oppervlak van de Maan. Net zoals bij de vele sporen van de astronauten en hun rovers. Opnieuw heeft men hier niet goed z'n huiswerk gemaakt. Want de dalingssnelheid van de landers was slechts heel gering en deze hadden eveneens al heel wat van hun massa verloren door de verbranding van de raketbrandstof. Daarenboven bedraagt de zwaartekracht op de Maan slechts 1/6 van die op Aarde waardoor een raketmotor een veel geringer vermogen zou moeten aanwenden. Desondanks wierp de maanlander toch stof op, waaronder de gezagvoerders zich ook beklaagden.

astronomie sterrenkunde ruimtevaart nieuwsTijdens het opstijgen van de maanlander is geen noemenswaardige uitlaatvlam te zien. Logisch ook, want men gebruikt hydrazine om de hypergool, in combinatie met stikstoftetroxide als oxidant, te doen ontbranden wat nagenoeg altijd onzichtbaar is. Daarnaast ontbranden en expanderen uitlaatgassen snel op de Maan bij gebrek aan een atmosfeer.

Tevens is er tijdens het dalen van de maanlander nauwelijks geluid en vibratie van de stuwraketten waarneembaar. Dit terwijl de belangrijkste motor zich net onder de astronauten bevindt. Fout, want deze motor bevindt zich in een compartement onderin de stijgtrap. Dit is ook het deelte dat bij de terugkeer achterblijft. Daarenboven is er, opnieuw, geen atmosfeer op de Maan waardoor geluid niet wordt verspreid. Binnenin de maanlander droegen de astronauten hun ruimtepakken waarin de microfoons zich bevonden en omgevingsgeluiden flink werden verminderd.

Enkele wetenschappers, en vooral amateur geologen, vinden het bijzonder vreemd dat de samenstelling van de maanstenen zo goed als identiek zijn aan de maanmeteorieten gevonden op Antarctica. En toch zijn er concrete verschillen. Zo zijn de zuurstof isotopen beduidend verschillend en ontbreken er enkele zeer vluchtige elementen. Er is dus daarwerkelijk een verschil. Daarnaast is de totale hoeveelheid maanmeteorieten slechts gering in tegenstelling tot de 380 kg maanstenen afkomstig van de Apollo missies. Daarenboven zijn deze chemisch identiek aan de maanstenen die de robotische Russische Luna-missie hebben verzameld.

astronomie sterrenkunde ruimtevaart nieuws

Op alle foto's lijkt de geplaatste Amerikaanse vlag te wapperen. Dit lijkt echter zo. Zoals reeds eerder vermeld is er geen atmosfeer op de Maan. Toch zeker geen noemenswaardige. De reden waarom de vlag lijkt te wapperen op de foto's is omdat deze gevouwen was vooralleer deze met een L-vormige staaf bevestigd werd. Overigens staat deze vlag op geen enkele film te wapperen.

Misschien wel de meest voor de hand liggende 'claim' is deze dat men gewoon niet over de nodige technologische kennis beschikte om deze fenomenale klus te klaren. En dat meermaals. Zo heeft de Space Shuttle en plafond van maximaal 1.000 km en heeft men met de Apollo een afstand van 384.000 km weten af te leggen, er geland en teruggekeerd naar de Aarde. Daarenboven beweert de NASA zelf dat met de huidige techniek men niet in staat is om naar de Maan te gaan. Kortom, de gehele Apollo missie was een promotiestunt onder druk van de koude oorlog, winstbejag en een op hol geslagen politiek. Zeker gezien het feit dat meer lanceringen destijd mislukten dan slaagden.

We kunnen inderdaad niet ontkennen dat het Apollo-project, opgezet door president John F. Kennedy, opgezet is als prestigeproject. En het is tot op heden ook nog steeds het duurste programma in de geschiedenis van de NASA die eigen sindsdien niets anders dan de ene financiële bezuiniging na de andere heeft gekend. Anderzijds is het zo dat de Space Shuttle nooit ontworpen is om naar de Maan te reizen maar om missies uit te voeren in een lage aardomloopbaan (of LEO). Maar het moet gezegd worden dat het bijzonder betreurswaardig is dat men sinds meer dan 40 jaar geen voet meer op onze meest nabijgelegen buur in het zonnestelsel heeft gezet.

astronomie sterrenkunde ruimtevaart nieuws

Bron: The Guidestar: http://www.astro-event-group.be (Patrick Jacques)

Gerelateerde berichten

Lees ook: Binnenkort kan menselijk as naar de maan
Lees ook: De Maan niet zo doods en rustig als ze lijkt?
Lees ook: Amerikanen gaan in 2020 weer naar de Maan
Lees ook: Nieuwe maanvoertuigen ontwikkeld
Lees ook: Japanse sonde slaat te pletter op de maan
Lees ook: Gedetaileerd beeld van zuidpool Maan

Bekijk alle berichten uit deze categorie.