Finse, Duitse en Russische onderzoekers denken een verklaring te hebben gevonden voor een zonnevlekkenraadsel dat sterrenkundigen al een tijdje bezighoudt. Tussen twee zonnevlekkenmaxima verstrijken gemiddeld elf jaren. Maar er zit enige rek in die periode: de ene cyclus is langer dan de andere.
Gegevens die in de negentiende eeuw zijn verzameld door de Zwitserse sterrenkundige Rudolf Wolf leken er zelfs op de wijzen dat er tussen 1784 en 1799 een zonnevlekkencyclus van bijna 16 jaar is geweest. Wolf baseerde zich daarbij op tekeningen die door de Duitse amateursterrenkundige Johann Staudacher waren gemaakt.
Helaas maakte Staudacher in de betreffende periode weinig tekeningen. De onderzoekers hebben nog eens nauwkeurig naar deze tekeningen (plus enkele tekeningen van de Ierse astronoom James Archibald Hamilton) gekeken. Daarbij hebben zij niet alleen het aantal zonnevlekken geteld, zoals Wolf destijds, maar ook de posities van de zonnevlekken gemeten.
Aan het begin van een nieuwe zonnecyclus bevinden zonnevlekken zich namelijk veel verder van de zonne-evenaar dan aan het eind ervan. Op basis van die analyse concluderen zij dat er omstreeks 1793 een nieuwe, zwakke zonnevlekkencyclus is begonnen. En dat zou betekenen dat zich tussen 1784 en 1799 niet één lange, maar twee korte zonnevlekkencycli hebben voltrokken.
Bron: The Guidestar: http://www.astro-event-group.be
Lees ook: NASA lanceert sonde naar de zon voor zonnestormen
Lees ook: Het butterfly-effect
Lees ook: Voor het eerst oscillaties in de zonnecorona waargenomen
Lees ook: Belgisch experiment klaar
Lees ook: Sigmoïden op de zon verklaard?
Lees ook: Het zonneminimum blijft maar duren
Voortaan kun je alle nieuwsberichten van desterren.net ook volgen op Twitter en Facebook!
Dit engelstalig magazine is een echte aanrader voor de ware astronomie-liefhebber!
Bestellen of meer info »