Dicht bij de Grote Beer (Ursa Maior) en omringd door de sterren van de Jachthonden (Canes Venatici), werd dit hemelwonder in 1781 ontdekt door de Franse sterrenkundige Pierre Méchain, bekend van het metrieke stelsel. Later werd het toegevoegd aan de catalogus van zijn vriend en collega Charles Messier als M 106.
Moderne, diepe opnamen door een telescoop onthullen dat het een eilanduniversum betreft — een spiraalstelsel met een doorsnede van zo'n 30.000 lichtjaar dat zich op een afstand van ongeveer 21 miljoen lichtjaar ver voorbij de sterren van De Melkweg bevindt.
Deze kleurrijke composietafbeelding benadrukt niet alleen de heldere centrale kern, maar ook de jeugdige blauwe sterclusters en rozerode sterrenkraamkamers langs de spiraalarmen van het stelsel. Eveneens zichtbaar zijn opmerkelijke rode straalstromen van opgloeiend waterstofgas. Behalve het kleine naburige stelsel NGC 4248 langs de rechter rand zijn er ook vele achtergrondstelsels zichtbaar in de afbeelding.
M 106 (oftewel NGC 4258) is een nabij voorbeeld van de Seyfert klasse van actieve melkwegstelsels, die licht uitzenden over het hele electromagnetische spectrum, van radiogolven tot en met röntgenstraling. Men denkt dat actieve stelsels hun energie ontlenen aan materie die in een massief centraal zwart gat valt.
Credit & Copyright: Ken Crawford (Rancho Del Sol Observatory)
Bron: http://www.apod.nl
Lees ook: Donkere en zichtbare materie in sterrenstelsels: werken ze samen?
Lees ook: Vorming van allereerste sterrenstelsels gesimuleerd
Lees ook: Waarom hebben sterrenstelsels een egaal uiterlijk?
Lees ook: Voorlopers van een reuzenstelsel gevonden
Lees ook: NGC 253: Een stoffig eilanduniversum
Lees ook: Zeer verre sterrenstelsels gevonden
Voortaan kun je alle nieuwsberichten van desterren.net ook volgen op Twitter en Facebook!
Dit engelstalig magazine is een echte aanrader voor de ware astronomie-liefhebber!
Bestellen of meer info »